Dożywocie
Dożywocie
fantastyka, fantasy
Uroboros
2010, 2015
książka, epub, mobik
376
Konrad, bohater powieści, dziedziczy po dalekim krewnym dom, który znajduje się na wsi, gdzieś na skraju lasu. Zmęczony dotychczasowym życiem wynajmuje swoje miejskie mieszkanie znajomemu, a sam wsiada do swego sfatygowanego i wyładowanego podręcznym bagażem Daewoo Tico i udaje się do swego nowego siedliska. Dom nazywa się Lichotka, jest starszy niż stary, wygląda dziwacznie i na dodatek ma dziwnych lokatorów. Tak zaczyna się przewrotnie fantastyczna powieść Marty Kisiel.
Polska, kraj od tysiąca lat chrześcijański, a tymczasem główny bohater wprowadza się do starego domiszcza, w którym jest pełno dziwnych stworów. Jedyny, którego jakoś tam można z tradycją religijną skojarzyć, to Anioł Stróż. Tylko ten Anioł Stróż ma na imię Licho, jest niewiele większy od misia koala, ma celofanowe szeleszczące włosy, chodzi w kusej koszulce i wściekle różowych bamboszach, a na dodatek nie nosi majtek. Reszta tych dziwnych lokatorów ma wyraźnie pogańskie korzenie. Utopce nie są wśród nich najdziwniejsze.
I w ten sposób Konrad Romańczuk, początkujący pisarz i przemęczony copywriter rozpoczyna nowy rozdział w swoim życiu. Licho jest aniołem, który uwielbia sprzątać, a poza tym ma alergię na pierze z własnych skrzydeł. O sobie samym mówi w rodzaju nijakim i jest wyraźnie niedowartościowane. Pod podłogą mieszka Krakers, coś w rodzaju magicznej ośmiornicy, która w tym domu gotuje i piecze. Do tego jeszcze Szczęsny – widmo romantycznego samobójcy – który jest trudny do zniesienia, a na dodatek ucieleśnia się tak bardzo, że na koniec ma romans z agentką literacką Konrada. Jeśli dodamy do tego driadę i utopce, to mniej więcej będziemy wiedzieć, czym jest to tytułowe „dożywocie”.
Marta Kisiel przejawia spory talent w przedstawianiu tych dziwacznych charakterów w sposób ironiczny i zabawny zarazem. Być może powieść nie jest idealnie spójna, niekiedy mamy wrażenie, że brakuje autorce pomysłu na fabularne dopracowanie akcji, ale przechodzimy nad tym do porządku dziennego, bowiem spektrum charakterów w książce jest niesamowite, a dialogi prowadzone są po mistrzowsku. Zdecydowanie warto polecić tę książkę nie tylko tym, którzy lubią fantastykę. Powieść jest też dowodem, że w naszych starych i czasem niesłusznie zapomnianych dawnych tradycjach ludowych wciąż drzemie ogromny potencjał literacki.
