Anatomia upadku
dramat psychologiczny
MAX
2023
film
Justine Triet
Sandra Hüller, Swann Arlaud, Milo Machado Graner, Samuel Theis,
Julien Flick, David Thion i inni
Sandra i Samuel mieszkają w górskim alpejskim domu we Francji. Ona jest pisarką, on wykładowcą, ich syn Daniel po wypadku prawie całkowicie stracił wzrok. Pewnego razu wracając ze spaceru znajduje zwłoki ojca przed domem. Samuel popełnił samobójstwo? Czy został zamordowany?
„Anatomia upadku” to film obsypany nagrodami. Za scenariusz otrzymał Oskara, i Cezara. Ponadto Europejską Nagrodę Filmową za reżyserię, montaż i najlepszy film. Sandra Hüller otrzymała Złotą Palmę jako najlepsza aktorka, a to nawet jeszcze nie połowa nagród tego filmu. W takim przypadku zawsze pojawia się podejrzenie, często uzasadnione, że film jest po prostu doskonalym produktem popkultury, który idealnie trafił w gusty wszystkich. Tak często bywa. Ale nie tym razem.
Czasami film ten jest opisywany jako kryminał, a nawet thriller, gdzieś widziałem także określenie dramat sądowy. Tymczasem jest to wręcz klasyczny dramat psychologiczny. Dramat trzech postaci. Jest nieżyjący Samuel, którego poznajemy ze wspomnień żony Sandry i syna Daniela. Jest jego żona Sandra, która staje się główną podejrzaną po śmierci męża. I wreszcie Daniel. Niewidomy prawie całkowicie syn, który ma swoją perspektywę niedawnych wydarzeń. Przedmiotem filmu nie jest kryminalna intryga, ale przeżycia ludzi.
Podzielę się pewną refleksją. Daniel uczy się grać na pianinie, jest to jedno z jego ulubionych zajęć, prócz spacerów z psem. Nic dziwnego, chłopiec prawie całkowicie stracił wzrok, więc jego środowiskiem stał się świat dźwięków. W scenach, gdy chłopiec gra, słyszymy dwa motywy. Asturias Isaaca Albeniza i Preludium Chopina. Chopina usłyszymy też w zakończeniu filmu. Te dwa fragmenty muzyki klasycznej drastycznie kontrastują z przewodnim motywem muzycznym, czyli utworem PIMP grupy Bacao Rhythm & Steel Band. Chopin to ład, spokój i melancholia, Albeniz to dramatyzm, rozedrganie, „PIMP” to chaos życia.
„Anatomia upadku” to film bardzo kameralny, obiektyw skupia się na postaciach i tym w jaki sposób pokazują swoje przeżycia. A najważniejsze stają się przemyślenia Daniela. „Kiedy nie mamy dowodu, który daje pewność, co się wydarzyło, szukamy dalej. Po to jest ten proces. A jeśli szukaliśmy wszędzie i nadal nie rozumiemy, jak do czegoś doszło, musimy zastanowić się, dlaczego do tego doszło.”
