Tarantula
kryminał, thriller
Prószyński i S-ka
2011
książka
144
Kim jest piękna Ewa, z którą wzięty chirurg plastyczny, Richard Lafargue, pokazuje się na przyjęciach, a potem zamyka ją w piwnicy swej eleganckiej willi? Dlaczego Ewa czasem tak subtelnie się uśmiecha, a on wtedy z trudem ukrywa wściekłość i ból? Czemu są razem, skoro jest między nimi tyle wrogości? [z noty wydawniczej]
„Tarantula” po raz pierwszy ukazała się w Polsce nakładem wydawnictwa Orbita w 1991 roku. Wydano ją wówczas pod tytułem Czarna wdowa. Po raz kolejny książka ukazała się już pod tytułem „Tarantula” dokładnie odpowiadającym francuskiemu oryginałowi, a wydało ją w roku 2008 wydawnictwo Prószyński i S-ka. Trzecie wydanie pochodzi z 2011 roku, gdy pojawił się też film Pedro Almodovara oparty na tej powieści.
Ta niewielka objętościowo powieść potrafi czytelnikiem nieźle wstrząsnąć. Początkowo wydaje się, że będziemy mieli do czynienia ze zwykłym kryminałem. Bohaterem jest Alex, zwyczajny bandyta, który okradł bank. Jego portret znany jest policji w całym kraju. Ponieważ zabił policjanta, będzie ścigany bezlitośnie przez policję francuską. Na domiar złego Alex został ranny i wciąż musi się ukrywać. Alex przebywając w kolejnych melinach, wspomina czasem swego przyjaciela Vincenta. Vincent zniknął kilka lat temu. Alex wspomina ich wspólne przygody, ale też bywa zły na przyjaciela, ponieważ tamten zawsze był mózgiem wszystkich działań. Gdyby był z nim Vincent, Alex nie wpadłby w obecne tarapaty.
Drugi wątek opowiada o dziwnym związku dwojga ludzi. Chirurg plastyczny Richard Lafargue i piękna Ewa są dziwną parą. Łączy ich więź o dużym napięciu erotycznym, ale jest w tym układzie coś chorobliwego. Czytelnik domyśla się, że los zetknie Alexa z Richardem. Nawet najbardziej niedomyślny odbiorca musi skojarzyć te wątki. Jednak jeśli myślicie, że właśnie zdradziłem wam sedno powieści, to mylicie się. Nic nie wiecie. Zupełnie nic. A ostatnie strony powieści to będzie istny rollercoaster emocji i zaskoczeń.
