Niewidzialne potwory
literatura obyczajowa
Niebieska Studnia
2010
książka, epub, mobi
240
Była supermodelką i przez chwilę miała u stóp cały świat - telewizja non stop nadawała reklamy z jej udziałem, ludzie rozpoznawali ją na ulicy, zarabiała mnóstwo pieniędzy, miała oddanych przyjaciół i chłopaka, którego zazdrościły jej koleżanki. Była ikoną piękna, lecz wystarczył jeden wypadek, by stała się pośmiewiskiem, niemym potworem, by wszyscy zapomnieli o jej istnieniu. I wtedy właśnie, gdy całkiem straciła nadzieję na kontakt ze światem, poznaje Brandy Alexander, oryginalną piękność, którą już tylko jedna operacja dzieli od przeistoczenia się w kobietę... [z noty wydawniczej]
„Niewidzialne potwory” to trzecia wydana książka Palahniuka. Została wydana, ponieważ sukcesem okazała się powieść „Fight Club”, choć trzeba przyznać, że nie od razu. Autor napisał te powieść wcześniej, więc tak naprawdę, to od „Niewidzialnych potworów” zaczyna się jego koncepcja literatury, jako sprzeciwu przeciw konsumpcyjnemu światu i społeczeństwu zajętemu wyłącznie konsumpcją.
Bohaterką powieści jest modelka, która dzięki swej urodzie ma świat u stóp. Kręci ekskluzywne reklamy, jest zamożna i piękna. Ma przystojnego chłopaka, który jest policjantem. Czegóż można chcieć więcej od życia? Niestety wszystko to kończy się w momencie, gdy strzał z broni palnej praktycznie pozbawia ją dolnej szczęki i zmusza, by po długiej rekonwalescencji zasłaniała twarz gęstą woalką.
Staje się „niewidzialnym potworem”, z jej życia znikają wszyscy, którzy byli w nim wcześniej obecnie. Odchodzi chłopak, zostawia ją przyjaciółka, agenci i managerowie. Zostałaby sama, gdyby nie poznana właśnie transseksualistka Brandy Alexander, którą zaledwie jedna operacja dzieli od stania się kobietą.
Charakterystyczną cechą narracji Palahniuka jest nieuporządkowanie. Powieść to jakby seria filmowych scen, w których przeplata się teraźniejszość z przeszłością. To jakby sesja reklamowa, gdzie kolejne przygotowania modelki kończą się błyskiem flesza i zdjęciem. Czytelnik musi sam zbudować narracyjną kolejność, ponieważ autor mu tego nie dostarcza w łatwy sposób.
Gdy docieramy do końca powieści, zaczynamy rozumieć, że główny motyw jest niemal identyczny jak w najpopularniejszej powieści pisarza. Tej, która dała mu największą sławę i niezależność, czyli „Fight Club”. Zakończenie jest zaskakujące i nieprawdopodobne, choć zgodne z szokującą ideologią przewijającą się przez powieści Palahniuka.
